Deathroad en jungle

Hallo allemaal. Het is alweer even geleden dat we iets van ons hebben laten horen. We halen het hieronder even in...

Na nog een aantal dagen in Arequipa gezeten te hebben zijn we doorgereisd naar Puno, een stadje aan de grens van het Titicaca-meer. Puno zelf was duidelijk geen bijzonderheid, maar vanuit daar konden we naar de eilanden op het meer zelf. De eerste groep eilanden bestond uit drijvend riet! Voldoende hoog opgestapeld om er huizen op te bouwen. Na een complete demonstratie met poppetjes! van hoe die bouwconstructie in z´n werk ging, mochten we mee varen op een rieten drakenboot naar het andere eiland. Daarna reisden we gemotoriseerd door naar het volgende eiland dat een grote berg midden in het meer was , waar we bij een familie in huis overnachtten. De gemiddelde peruaan is 1.50, en op die maten waren dus ook de bedden en deuren gemaakt, wat vooral voor Vincent een geboggelde dag inhield, als quasimodo liep hij door het huis heen. Op de eilanden hebben we een aantal treks gemaakt en genoten van het uitzicht. Terug in Puno boekten we een busreis naar de grens van Bolivia. Helaas was het door ons gereserveerde hotel aan de grens vol en besloten we meteen door te reizen naar La Paz, de hoofdstad van Bolivia. En zoals op alle grensovergangen, moesten we van bus veranderen, en natuurlijk krijg je dan de meest luxe SRV-wagen tot je beschikking. Oren tussen de knieen en hobbel hobbel de grens over.
Gelukkig reizen we onder een Nederlandspaspoort, want voor alle Amerikanen staat er een 130 dollar kostende Visa op ze te wachten bij de grens, repressaille? Aangekomen in la Paz, bleek het een zeer vriendelijke hoofdstad te zijn, die als doorreisplek zeker niet zou tegenvallen.
Omkomend in de touroperators gingen we na grondig onderzoek uiteindelijk met Madness in zee voor een tochtje over de World Most Dangerous Road. 64 km Downhill op de mountainbike. KICKEN!! (Vincent) IIIEE!! (Regien)Een super gave tocht. Van kou boven tot tropische temperaturen beneden en een schitterende natuur. (niet teveel naar kijken natuurlijk tijdens het fietsen). Na een paar uur kwamen we allebei veilig en in 1 stuk beneden, waar we aan een verdiend biertje gingen, vervolgens in het zwembad geplonst, en min of meer warm gegeten.... In la Paz lekker een dagje gerelaxed en toen op trekking de jungle in! Een busreis van 18 uur over Boliviaanse wegen, die niet bekend staat om strak asfalt, deed ons besluiten met het vliegtuig te gaan. Nouja, vliegtuigJE, want met 19 pasagiers was het het kleinste vliegtuigje wat we ooit gezien hadden voor een lijndienst. Terwijl de piloot rustig de krant aan het lezen was, probeerde Regien niet misselijk te worden, genoot Vincent van het uitzicht. Wat echt heel mooi was zo vlak over die bergen heen, waardoor turbulentie nu een definitief begrip is geworden
Aangekomen in Rurrenabaque weer de bekende jungle temperaturen, klam en lekker warm. Bij het reisbureau werd het een en ander omgeruild en zo belanden we eerst 2 dagen in de jungle voor een spoedcursus plantenleer en vissen. Daarna 3 dagen in de Pampas, dat bekend staat om wildlife en de grote verscheidenheid aan diersoorten. Slapen in een boshutje, vissen op piranhas en uit de bek blijven van de aligators die om de 5 meter even boven water kwamen kijken als je met de boot langsvaarde of er nog wat te happen viel. Spannend, mooi en super veel gezien! Van apen die je eten proberen te stelen tot overvliegende papagaaien en toecans. Helaas regende het op de terugweg met de boot (bestaande uit een halve holle boomstam) en besloten onze ponchos niet gemaakt te zijn voor tropische buien, evenals het vliegtuig, waardoor we nu in ieder geval nog een dag in Rurrenabaque zitten, omdat het vliegtuigje de lucht niet in wil. Geheel geen straf, want de mensen zijn hier relaxt en de omgeving is mooi.
Morgen vliegen we dus met een beetje mazzel weer naar la Paz, waar we hopen wat mee te krijgen van de Independence Day van Bolivia. Feestende Bolivianen! Na la Paz reizen we door naar Salar de Uyuni.

Tot snel,
Vincent en Regien